Pastaj u bëra tatuazh: 71978. Unë qava shumë. Jo për shkak të dhimbjes, jo, për shkak të numrit. Për shkak se e kisha humbur emrin, isha vetëm një numër. Atëherë nëna ime tha: «Mos qaj, asgjë nuk ndodhi. Kur të kthehemi në shtëpi, ju shkoni në shkollën e vallëzimit dhe merrni një byzylyk të madh në mënyrë që askush të mos mund ta shohë numrin. » Unë kurrë nuk kam ndjekur shkollën e vallëzimit dhe kurrë nuk kam marrë byzylyk.

Në fund të luftës isha në një komandë pune në kampin e përqendrimit. Ne kemi hedhur shinat hekurudhore. Unë isha më i ri dhe më i vogli në grup. Në fillim ishim 30 vetë. Në fund të vitit 1944, dy njerëz ishin akoma gjallë. Si e bëra? Pata fat. Unë kisha flokë të kuq, të zjarrtë të kuq. Gjermanët më thirrën "kokën e kuqe". Mora punën më të lehtë.

Nëna ime më mbrojti shumë në Ravensbrück. Ajo bëri komanda shtesë për një pjesë shtesë të supës, të cilën më dha atëherë. Mësova të lexoja dhe të shkruaja, e gjithë tabela e shumëzimit në rrethana më të këqija. Nëna ime tha: "Ju do t'ju duhet akoma në jetën tuaj". Kjo ishte magjike. Kjo do të thoshte se do të mbijetonit.